De Boekenkast van Martijn Sandberg / Een Collectie In Kartonnen Dozen
Martijn Sandberg is kunstenaar, gespecialiseerd in ‘beeldtekst’. Hij heeft voor de liften in de bibliotheek een kunstwerk ontworpen: ‘If these walls could speak’. Hij selecteerde 343 titels uit de 600.000 die er in totaal op alle afdelingen staan. Zijn typografische werk is te zien door de glazen achterwand van de liften. “Een bibliotheek is als een collectief geheugen, voor iedereen toegankelijk. Met de lift scroll je als bezoeker langs mijn werk en daarmee door het archief van de bibliotheek. Het ging me puur om de titels, niet om de inhoud. Een aantal titels vond ik door in de database zoektermen in te toetsen die iets te maken hadden met mijn idee. Met de woorden ‘bedacht’, ‘gestolen’ en ‘geleend’ kwam ik bij titels terecht als ‘Wat een goed idee!’ en ‘Hoe verzin je het?’ Boeken waarvan ik nog nooit had gehoord, maar dat is juist mooi. Ik heb titels samengebracht terwijl ze inhoudelijk eigenlijk niets met elkaar te maken hebben.”
Sandberg heeft geen sterke aandrang zich te omgeven met zijn boeken. Hij heeft er wel een heleboel, daar niet van, maar ze zitten voor een groot deel opgeborgen in kartonnen dozen. Af en toe snort hij er eentje op die hij nodig heeft. Behalve zijn lievelingsboeken, die heeft hij graag om zich heen. Zoals Westkunst, een Duitstalig boek over hedendaagse kunst sinds 1939.
Zoals wel meer kunstenaars wordt Sandberg vaak aangetrokken door de buitenkant, maar ook door een eerste druk, een bijzondere editie of verschillende edities van hetzelfde boek. Hij is om die reden ook niet iemand die de deur platloopt bij de bibliotheek, nog afgezien van zijn aversie ergens lid van te zijn. “Het is niets voor mij een boek in mijn handen te hebben wat ik vervolgens weer terug moet geven. Als ik niet de aandrang heb het te bezitten, hoef ik het ook niet te lenen. En als ik die aandrang wel voel, wil ik het hebben ook. Ik wil of een vers boek of een oud origineel, beide lenen zich niet voor lenen.”
Hij moet nog wel ergens een bibliotheekboek hebben dat hij nooit heeft teruggegeven, waarschijnlijk geleend in de openbare bibliotheek in Leiden. Het was een prentenboek waar grote gaten in zaten omdat iemand anders er plaatjes had uitgeknipt.
Typisch bibliotheekgedrag waarin Sandberg wel is geïnteresseerd: de boodschappen die mensen achterlaten in bibliotheekboeken, direct of juist met een dubbele bodem. Er wordt in boeken heel veel onderstreept, kantlijnen worden volgepend met raadselachtige aantekeningen en er worden bladzijdes uitgescheurd. “Je ziet weleens dat hele zinnen zijn doorgekrast tot ze niet meer leesbaar zijn. Waarom doen mensen dat? Wat is de gedachte daarachter? Dat boeit me wel.”
Article: De Boekenkast van Martijn Sandberg/ Een Collectie In Kartonnen Dozen
Author: Els Quaegebeur.
Newspaper: ‘Het Parool’, PS van de Week, 30 June 2007
Publisher: Het Parool, Amsterdam.
Copyright © 2007 Het Parool. All Rights Reserved.
Martijn Sandberg’s Bookcase / A Collection in Cardboard Boxes
Martijn Sandberg is an artist, specialising in ‘image text’. He has designed an artwork for the lift shafts in the library: ‘If these walls could speak’. He selected 343 titles from the total of 600.000 contained in the sections. His typographic work can be viewed through the glass back wall of the lifts. “A library is like a collective memory, accessible to everyone. The visitor scrolls past my work with the lift, and thus through the library’s archive. I was only concerned with the titles, not with the content. I found a number of titles by keying search terms connected to my idea into the database. I arrived at titles like ‘What a good idea!’ and ‘How did you come up with that!’ through the words ‘thought up’, ‘stolen’ and ‘borrowed’. Books that I had never heard of, but that’s the lovely thing about it. I assembled titles, although as far as content goes they actually have nothing to do with each other.”
Sandberg does not possess a powerful urge to surround himself with his books. Not because he does not have that many but because a great deal of them are stored in cardboard boxes. Now and then he noses out one he needs. His favourite books are exempt: he loves to have those around him. Like “Westkunst”, a German book on contemporary art since 1939.
As an artist, Sandberg is not alone in often being attracted by an exterior, but also by a first edition, a special edition or different editions of the same book. For this reason, he is not someone who is always visiting the library, quite apart from his aversion to being a member of anything. “It’s not my sort of thing to have a book in my hands that I have to give back afterwards. If I don’t feel the need to possess it, then I don’t need to borrow it either. And if I do feel the urge, then I want to have it as well. I want either a fresh book or an old original, both are not the sort of thing you borrow.”
He thinks he does have some library book somewhere that he never returned, probably borrowed from the Leiden public library. It was a picture book with big holes in it, because someone else had cut illustrations out of it.
The typical library behaviour that does interest Sandberg: the messages that people leave behind in library books, straightforward or, conversely, with a hidden meaning. Books are very often underlined, margins are penned full of mysterious notes and pages are torn out. “You sometimes see that complete sentences are crossed out until they are no longer legible. Why do people do that? What’s the thinking behind it? That does fascinate me.”
Article: Martijn Sandberg’s Bookcase/ A Collection in Cardboard Boxes
Author: Els Quaegebeur.
Translation NL-EN: Helen-Anne Ross.
Newspaper: ‘Het Parool’, PS van de Week, 30 June 2007
Publisher: Het Parool, Amsterdam.
Copyright © 2007 Het Parool. All Rights Reserved.
Click here to view or download a PDF of article, as published in Het Parool.
|
